KİMSE BİLMİYOR

Yanık bir efkârla başlarken söze
Aşkla dolduğumu kimse bilmiyor
Beni benden alan o bir çift göze
Vurgun olduğumu kimse bilmiyor

Deli dolu bir his yaşarken serde
Ümit limanında olduğum yerde
Yük edip yürekte dermansız derde
Düşüp kaldığımı kimse bilmiyor

Aşkın küllerinden kalan izlere
Kadere râm olmuş kırgın sözlere
Sazın tellerinden türkü gözlere
Vurup çaldığımı kimse bilmiyor

Sözcükler bir enkaz artık bil diye
Ruhtan tene akan yaşı sil diye
O vefasız yâre n'olur gel diye
Haber saldığımı kimse bilmiyor

Umarsız ateşle kuru dallardan
Yükselirken arşa saran kollardan
En az benim kadar yalnız yollardan
Gidip geldiğimi kimse bilmiyor

Geceyle sızlayan onmaz sancıya
Gülmeyen bahtımı soran hancıya
Çaresiz edayla bunca acıya
Bakıp güldüğümü kimse bilmiyor

Kuruldu fezâda bir şems-i bahâ
Ömrümün çölünde olmadı vaha
Şu hayattan her gün bir parça daha
Kopup öldüğümü kimse bilmiyor.

              Kimse bilmiyor...